Woensdag dertien maart, een korte sneeuwbui in Amsterdam zorgt voor een zeer tijdelijk wit kleed. Behalve dan waar de zon er even net niet bij kan.
Vondelparkbank als schaduw in de sneeuw
Sneeuw
Molshoop
Zondagmorgen, de wollige sneeuwlucht trekt weg. Verser wordt ie niet, die hoop van de mol. Plop! Voordat ik het wist stulpte kruimige zwarte aarde door het witte tapijt aan de waterkant van de Nieuwe Meer.
De rondvaartboot die alles…
21 dec. 2010/ Op deze ochtend van de kortste dag van het jaar fietste ik vanaf de Spiegelstraat de Herengracht op richting Amstel. Links naast me hoorde ik een vreemd geluid. Een ritmisch gekraak. Krrrrtakketakkkrrrtakketakkrrr. Nog niet helemaal echt wakker let ik er in eerste instantie niet op, want ondanks de vroege wekker om de maansverduistering te bekijken (die niet te zien was wegens iets met sneeuw) heb ik blijkbaar daglicht nodig om echt aan te gaan.
Na een van de hoge bruggen met gevaar voor onderuitgaan overwonnen te hebben, keek ik toch eens naar links. En jawel, daar was ie: de rondvaartboot die alles kapot maakt. Het ijs, weliswaar besneeuwd en vast van ondeugedelijke kwaliteit, werd doorklieft op hoge snelheid door een rondvaartboot.
Heb er maar even een kiekje van geknipt met het telefototoestel. Mocht het ijs dus blijven liggen en op den duur dik genoeg worden voor schaatsen, dan heeft u hier de boosdoener van de hobbelige kwaliteit in de Herengracht.
Toeristenkiekjes
Er zijn nog nooit zoveel toeristenkiekjes geschoten door de inwoners van Amsterdam zelf. Daar ben ik van overtuigd. Al twee dagen loop, fiets of fietsloop ik door Amsterdam met een gevoel van kindse tevredenheid. Alles ziet er anders uit. Overal stop ik om te kijken, te ruiken en te luisteren naar de doffe stilte. Met verbazing neem ik de stad in me op. Wat een ontzettend mooie stad is dat mini-metropooltje aan de Amstel eigenlijk.
Sneeuw en prachtig strijklicht. Alles wat nodig is om de normale wereld anders te laten lijken dan ze zich normaal voordoet. Een moment voor de normaal zo gehaaste bewoner om af te remmen. Zelfs de Stopera ziet er aardig uit. Alleen de toneeltoren ontsiert, maar een kniesoor die daar vandaag op let.
De sneeuw kwam gisteren. De hele dag. Honderden kilometers file in het hele land, soms tot wel zeventig kilometer aan toe. In de stad was daar gelukkig niets van te merken. De stevige stappers onder gebonden en hop, de straat op. En lopen. Door Oud-Zuid (okok, Zuid tegenwoordig). De Koninginneweg is eigenlijk best een statige straat, zo zonder auto’s. En er zitten zelfs allerlei kleine zaakjes! Grappig om dat te constateren, ik fiets er toch vrijwel dagelijks doorheen. Af en toe lopen kan zo zijn voordelen hebben.
Zo stiefelde ik verder door het gebied tussen de Willemsparkweg en de De Lairessestraat. Het zit daar helemaal vol met van alles en nogwat. Zelfs ik werd ertoe overgehaald om ineens een impulsaankoop te doen: Bonbons. De eerste keer in mijn leven dat ik zelf een dergelijk product heb aangeschaft. En ze blijken nog erg lekker ook, die bruine blokjes van Ge van Avezaath.
Na zoveel stappen in de sneeuw, voelt men dat wel na een tijdje, waarna ik me genesteld heb achter een kop warme chocolademelk (met slagroom) in het Concertgebouw Café. Ook weer zo’n eerste keer. Ik was echt nog nooit in dat etablissement geweest. Het trok me nooit aan, dat uitzicht over die rare hoek bij het Concertgebouwplein en de Van Baerlestraat. En wederom, zo zonder veel auto’s en vrijwel geen trams en bussen een uitzicht! Het staat er eigenlijk vol met mooie panden uit het eind van de negentiende eeuw…
Uiteindelijk bleek het Vondelpark toch wel het slagroomtoefje op de taart. Rennen door de 20 centimeter sneeuw. Heerlijk. Beetje linke soep die bevroren vijvers, dat weer wel. Je zou er zo over verder rennen.
