Fietsen – Krijn Soeteman

Treinfietsen

juni 19, 2020juni 19, 2020Krijn

Geen fiets in de trein. Eerst besef je niet dat het normaal is, zoiets waarvan je pas merkt dat het een gemis is als het niet meer mag. De fiets in de trein.

Misschien is juist dit het moment te bedenken wat aan het fiets-in-de-trein-systeem beter kan. Het moment van bezinning nu iedereen het openbaar vervoer links laat liggen.

Een voorstel: kom met een fietswagon. Een fietsenstalling op wielen. Na de spits enkele keren per dag via de lange intercitytrajecten tijdens de zomermaanden, zo tussen begin maart en half november.

Het geeft autolozen de mogelijkheid makkelijker verder met de fiets in eigen land te gaan. Of naar Duitsland waar fietswagons in bepaalde gebieden al lang standaard zijn. Vroeger zag je ze ook in de intercity naar Berlijn, geen HSL trouwens, gewoon die boemel. Of België, daar zijn ze ook.

Geef autobezitters de mogelijkheid hun rubber te verwisselen voor staal, de ijzeren weg van het ruimtetechnisch efficiëntere OV.

Critici zullen zeggen dat er een prachtig OV-fietsennetwerk is, dat je je eigen fiets niet nodig hebt. Dat is ook zo! De OV-fiets is ideaal in veel gevallen, voor dat korte, kleine stukje in de stad van een kilometer of wat. Ook is ie nog eens bijna de helft goedkoper dan een fietskaartje voor de fiets-in-de-trein. Maar voor de fietsvakantieganger, fietstoerist, vermoeide toerfietser, door slecht weer overvallen fietser-net-te-ver-van-huis en wat nog meer, is de OV-fiets niet toereikend.

Of gewoon voor de niet-tegenwindfietser, de fietser die het “wind-mee systeem” (sic) gebruikt, beschreven door Bob den Uyl in zijn handleiding voor de rusteloze zwerver ‘Wat fietst daar?‘

Wat fietst daar? Bob den Uyl, eerste druk, 1970

Met tegenwind fietsen doet volgens Den Uyl zoveel af aan het genot van de toerfietser dat het beter is zo lang mogelijk met de wind mee te fietsen, om dan de trein terug te nemen. De ‘handleiding’ staat overigens vol met meer interessante observaties over ons Nederlandse fietsgedrag, zoals dat we zweren bij een zware gietijzeren fiets in plaats van een lichte toervariant, alsof de Nederlander nog niet doorheeft dat er inmiddels ook lichtere materialen bestaan.

Den Uyl heeft wel een bijzondere hoop, in een tijd waarin het fietsen juist sterk afnam door autobezit, dat voor zijn eigen fietsgenot de rest van de mensen in de auto blijft zitten, anders wordt het te druk op ’s lands wegen.

Fietser afsnijden

april 21, 2015Krijn

“Met je kind!” De verontwaardigde uitroep komt uit de mond van een scooterrijdster met grote zonnebril en een muts, net nadat ze een vrouw met zuigeling afsneed. De scooterrijdster lijkt met haar uitspraak als doel te hebben om aan te geven dat ze het niet eens is met hoe de vrouw haar kind blootstelt aan vermijdbaar gevaar. Ze lijkt aan de omgeving te willen laten zien dat ze, ondanks haar gedrag, zo een lesje wil leren aan de moeder. De verontwaardiging heeft veel weg van wat iemand zou zeggen tegen een hoogzwangere vrouw die zich volgiet met drank, ondertussen een sigaret tussen haar lippen heeft met nog wat sporen coke rond de neus.

“Met je kind!” echoot nog enkele dagen na in mijn hoofd, zeker als ik langs het plaats delict fiets. Mogelijk fietst de vrouw nu rond met groot schuldgevoel omdat zij het kind in gevaar bracht, hoe onterecht de scootermutsopmerking ook. Nee, het is de opeenstapeling van heel veel kleine dingen achter elkaar tijdens dat korte moment. De vrouw met het kind sorteerde voor op het vrijliggende fietspad aan de overzijde van het Marnixbad. Heel druk was het niet. Haar hoofd had zich al meermalen naar links gedraaid om zich ervan te verzekeren dat er geen toevallig achteropkomende auto haar leven en dat van het kind zou verkorten. De weg was vrij. Enkele fietsers haalden haar aan de rechterkant in want haar intenties waren overduidelijk. Ze stak geen hand uit, maar dat is misschien zelfs te billijken als je van een vrijliggend fietspad met een gewicht voorop de lagergelegen rijbaan opgaat. Vallen zit dan in een klein hoekje.

Bijna uit het niets racet er een bemutste en bezonnebrilde snorscooter met hoge snelheid over het fietspad. De scootertrijdster neemt niet de rechterkant van de fiets om in te halen. Dat kan ook niet, want daar fiets ik op dat moment. Het lijkt de bestuurder van dit zware gemotorisieerde gevaarte dan blijkbaar een goed plan van het fietspad de rijbaan op te knallen om vervolgens met hoge snelheid de vrouw met kind af te snijden en direct daarna een straat naar rechts in te slaan, het hoofd te draaien en het kortstondige publiek te trakteren op een korte zin met een niet mis te verstane intonatie: “Met je kind!”

Groene fietsersgolf voor Ceintuurbaan?

maart 6, 2013augustus 21, 2013Krijn

’s Ochtends, stoplicht kruising komende vanuit de Roelof Hartstraat bij de Hobbemakade, overgang naar de Ceintuurbaan. Stoplicht rood. Altijd rood. Sommigen fietsen door. Oordopjes in, te grote bak voorop de fiets en nu met iets nieuws: grote papieren kop koffie verkeerd of iets dergelijks in de hand.

Eindelijk, oversteken. De karavaan zet zich in beweging. Slingerend pedaalt iedereen zich de brug aan het begin van de Ceintuurbaan op. Dan komt er 1,3 kilometer slecht onderhouden wegdek met veel auto’s en vrachtauto’s. En stoplichten.

Die stoplichten kun je halen, als je heel hard fietst. Maar eigenlijk net niet, je haalt vooral oranje. Als je met een meer normale snelheid fietst, dan red je het sowieso niet. Een deel van de fietsers zal dan maar door rood fietsen, een ander deel stopt. Weer anderen fietsen net twee meter door en moeten uiteindelijk toch nog stoppen voor het optrekkende verkeer uit zijstraten. Toch jammer. Optrekken kost een fietser onder normale omstandigheden ongeveer net zoveel kracht als honderd meter trappen.

Daarom zou het toch een mooi idee zijn om een soort van groene golf voor fietsers te verzinnen, eentje die als het ware ‘meeloopt’ door bijvoorbeeld verlichting in de straat. Als je die snelheid fietst, haal je het allemaal keurig: je haalt de groene verlichting in de straat niet in, maar het licht haalt jou ook niet in. Ga je sneller, dan krijg je rood, ga je te langzaam, tja, dan zou het natuurlijk zomaar kunnen zijn dat je ingehaald wordt door de volgende groene golf.

’s Rijks museum, het Plein en nieuwe paden

januari 20, 2013augustus 21, 2013Krijn

Binnenstad, lopend vanaf een onbestemd hoekje tussen Stedelijk en Van Gogh. Er ligt een nieuw pad over het Museumplein. Breder dan het ‘lichtpad’ en het zou zo verward kunnen worden met een fietspad. Toch vermoed ik dat het geen pad voor fietsers betreft. Op deze zondagochtend lijken de Amsterdammers zelf dat nog te snappen. Toeristen zwalken er al wel overheen met hun rode huurfietsen, te laag staande zadels en fietstechnische onkunde. Het pad is nieuw, een maandje oud of zo, maar de verschillende delen zijn niet heel mooi aan elkaar gelegd. Er piepen rubberige afstandsstrips tussen de naden van de prefab natuurstenen vlakken door. De scheiding tussen de linker- en de rechterzijde van het pad bestaat uit een doorlopende band van standaard betonstoeptegels. Niet heel lelijk, maar het misstaat tussen de gladde natuurstenen platen. Al met al ziet het er wat slordig uit voor iets dat zo nieuw is. Weinig aandacht voor detail.

Omdat het winter is, is er een kleine schaatsbaan neergezet tegenover het Rijks[microspatie]museum. Helaas Lees verder →