Voornemens heb ik altijd. Dagelijks. Die ene Coursera-cursus nu écht afronden. Dat verhaal nu schrijven. Iets anders onderzoeken. Soms gebeurt er ook echt iets en vaker niets. Het blijft bij malen. Of ik schrijf wel iets klad, verwerk het weken later een keer op de computer om het vervolgens nooit goed genoeg te vinden.
Mijn grootste ergernis is dat zaken waar ik me echt over opwind, zoals samen leven in een samenleving, onze sociale mensenwereld, zo complex zijn dat je nooit de juiste snaar weet te raken. De ene keer kun je heel erg boos op iets zijn, de volgende keer zie je met nuance dat het allemaal toch helaas weer anders ligt. Je verhaal is daarmee afgezwakt, of, nog erger, niet meer waar.
Veel columnisten lijkt dat niets uit te maken. Sommigen moeten zelfs dagelijks hun gal de wereld in spuwen. Dan wordt het wel lastig om de boel elke keer toch een beetje te laten kloppen.
Mijn grootste ergernissen heb ik meestal op de fiets. Ook de plek waar ik de beste plannen voor goede ideeën krijg. Of de beste ideeën voor goede plannen, daar wil ik even vanaf zijn. Ergernissen in het spitsfietsverkeer zijn er genoeg. Auto’s (die steeds groter en gevaarlijker worden) en te snelle e-bikes die vermomde scooters zijn (‘fatbikes’) staan met stip op één.
Die twee dingen hebben beide vooral met ruimte te maken. Ruimte die individuen vinden die ze mogen innemen in de publieke ruimte. Ruimte waarvan ze vinden dat ze er recht op hebben. Sommigen durven nog iets te mompelen dat het met innovatie te maken heeft. Ja, ammehoela. Een elektrische auto ter grootte van drie Volkswagen Golfs van vroeger….
Dan heb ik twee opties: of ik schrijf er iets chagrijnigs over of ik ga het echt onderzoeken om vervolgens tot de conclusie te komen dat er gek genoeg helemaal niet over een socialere, inclusievere toekomst nagedacht wordt en dat het aldoor maar blijft gaan om geld.
Och ja, zeggen mensen dan, maar je kunt al bijna de stad (Amsterdam in mijn geval) meer in met de auto. Dat is dus niet waar. Er zijn vooral veel parkeergarages bijgekomen en daar weten al die mensen nog steeds hun weg naar te vinden. Elke dag een enorme file naar de Bijenkorfparkeergarage toe. Meer auto’s in de Pijp door de ondergrondse garage onder het water.
En waarom ook al weer? Niemand die het meer weet. Waar is de langetermijnvisie gebleven in onze maatschappij? Een blik naar voren, vér naar voren. Het bouwen aan een echte toekomst, eentje die kan bestaan? Eentje waar pseudowetenschap alle kanten op niet de overhand in het debat lijkt te hebben.
Nou ja, dat dus. Het was geen voornemen dit te schrijven. Ik laat het staan, als geheugensteuntje voor mijzelf in de toekomst.
