Men neme een moment om de doosvorm te bekijken om te weten hoe het karton bij elkaar gehouden wordt. Is dit a) met plakband? b) met lijm? In geval a: men neme een mes of ander scherp voorwerp en snijdt het plakband door. In geval b: men trekke de doos met de handen bij de plakranden los. Vervolgens bekijkt men het totale formaat en of dit wel of niet goed in de opening van een papier- en kartoncontainer past. Past dit niet goed? Dan maakt men het geheel kleiner door c) vouwen of d) scheuren, knippen of snijden in kleinere stukken. Tijdens het in een container plaatsen van het goed, let men op of het geheel inderdaad goed naar beneden valt. Is dit niet het geval, helpt de verpakkingsmateriaalweggooier het geheel een handje door een combinatie van noeste hersengymnastiek, logisch nadenken en uiteindelijk een korte fysieke handeling om het karton de weg naar beneden te helpen vinden.
Dat waren verdomd veel woorden voor iets heel erg simpels, althans op het eerste gezicht. Hoe vaak is het niet het geval dat de uitpuilende papiercontainer met wat duwen van de voet in de bovenste opening ineens helemaal leeg blijkt te zijn? Vaak. Heel vaak. Net weer een grote lading naar beneden geduwd. Ding verder praktisch helemaal leeg. Gelukkig is het weer zover nu ik een uur later naar buiten kijk: iemand heeft in de onderste zogenaamde ‘kartonklep’ het een en ander naar binnen geduwd en blijkbaar besloten dat het niet meer past. Deze ouwe achter het raam zittende man weet vrij zeker dat dit niet het geval kan zijn (update na schrijven van dit hele verhaal: iemand anders heeft de verleiding niet kunnen weerstaan en het probleem opgelost).
Je zou iedereen verplicht op stage kunnen sturen in een winkel of andere omgeving waar veel met dozen gewerkt wordt om te leren hoe je makkelijk een doos vouwt of uit elkaar haalt. Maar come on, het is echt geen rocket science. Het is gewoon ultieme luiheid en een totaal onbenul als het gaat om het woordje ‘samenleving’.
Het is werkelijk bijzonder om te zien hoe mensen die probleemloos duizenden euro’s voor een joekel van een tv of een elektrische fiets neertellen, die dingen in grote dozen aan de deur afgeleverd krijgen en daarna de doos achteloos op straat slingeren, het liefst voor de bak zonder enige moeite om het erin te krijgen. Als er adressen opstaan, kun je er nog langsgaan en het aldaar voor de deur zetten of aanbellen en eens zien wat voor vlees je eigenlijk in je buurtkuip hebt.
De grote vraag die blijft staan is, waar komt dit gedrag vandaan? Hoe kan het dat niemand verantwoordelijkheid neemt voor het stukje stad waar men woont? En zelfs de mensen die dat wel doen, lijken op dat vlak zeer onverschillig als het om de papiercontainer gaat.
Tot een paar jaar geleden zat er een klein eetcafé vlak naast onze lokale vuilnisbelt. Dat scheelde, want de eigenaar hield structureel een oogje in het zeil. Nadat hij door constant personeelstekort besloot te stoppen, kwam er een 100-in-een-dozijn-koffietent met verder vriendelijk personeel. Het is alleen niet hún tent en hoe de omgeving eruit ziet lijkt ze weinig te interesseren.
Is dit niet anders op te lossen? Je zou schijnoplossingen kunnen gaan gebruiken, zoals vaker schoonmaakwagentjes langssturen of een soort van flitsbedrijf beginnen met een naam waar iets als carton removers in verwerkt zit om het direct lekker internationaal te maken, voor je het weet heb je een unicorn-status.
De rot zit vermoedelijk veel dieper. We weten ons geen raad met de hoeveelheid spullen die we steeds maar willen hebben. We zijn totaal overstuur. Nadenken hoeft bijna nooit meer, apps doen het wel voor je. Je hoeft niets meer zelf te kunnen, laat staan een stukje karton vouwen of kleiner maken. Je zou d’r bijna een professional voor laten langskomen, inclusief handtekeningen om eventuele liabilties af te kopen, ook wel aansprakelijkheid in het Nederlands.
Iets meer samen. Dat zou fijn zijn. En ja, ik geef toe dat het niet heel makkelijk gemaakt wordt met dat afstand houden…
