Een fenomeen waar ik me met enige regelmaat over verbaas, zijn de roestige fietsen en andere metalen onderdelen die schijnbaar lukraak langs en op de kades van verschillende waterwegen liggen in het Amsterdamse. Wellicht gebeurt dit elders ook.
Nooit heb ik mogen waarnemen wanneer iemand of iets deze resten uit de kanalen en grachten vist en ze vervolgens achterlaat. Een momentje om bij stil te staan zo af en toe.
Het eerste wrak. Een fiets met hulpmotor maar zonder accu. Op zich lijkt de staat niet zodanig dat ie ooit weer trapt, met of zonder hulp. Achteloos neergegooid achter wat straatmeubilair, alsof ie gewoon omgevallen is door een windvlaag of zo.
Noodzaak om dingen vast te zetten, vooral fietsen, om ervoor te zorgen dat ze niet zomaar meegenomen worden. Het mocht niet baten. Wrak #2 is een slot. Met winegums ernaast. Triestig bijna. Het lijnenspel van de betonnen stoeptegels met her en der wat roestvlekjes van niet identificeerbare onderdelen buiten de foto. Dat maakt het af.
Het geel, het groen, de harde schaduwen. Verwrongen fietswrak tegen een boom gesmeten, alsof ie er onlangs nog gewoon stond. In elkaar getrapt door een boos iemand.
Tandwiel, stuk kruk, omzoomd met wat leeuwentand, een soort van paardenbloemlookalike, nog wat frame, bagagedrager en deksel van een verpot. Uitgebeten in het harde zonlicht van een julidag in 2021. De derde dag op rij dat de delta-covidvariant stevig huishoudt.
Compositie op stoeptegel met verweerde lachgaspatroon, duidelijk niet gebruikt voor de slagroomspuit. Al weet je het nooit zeker. Merk op de grijze korstmossen die de tegel bevolken.
Als laatste een blik in het water waar je weinig moeite hoeft te doen om te zien wat erin ligt. De tas, weinig magnetisch, maar ze trekt wel aan. Een fles, fietswiel en onmisbare streepjescode.
Likes