Datahonger, ook als je ergens fysiek bent

28 januari, Grijs, wind, regen. Niet heel koud. Hoog tijd om de Move Amsterdam te bezoeken in de oudste van de twee recent gerenoveerde voormalige Citroëngarages aan het Stadionplein. Waarom? Omdat ik in de Amsterdam-editie van de NRC las dat het allemaal heel mooi opgeknapt is en ik er praktisch om de hoek woon. En natuurlijk omdat ik bezig ben met onderzoek naar mobiliteit in de stad.

Terwijl ik mijn fiets tegen een nietje zet, wordt ondertussen een felgroene Lamborghini uitgeladen om in de voormalige garage onderdeel van een tentoonstelling te worden. Pardon, experience.

Bij binnenkomst in Move zie je direct wat blikvangers. Een kunstwerk, of installatie, van Studio Drift dat eerder in het Stedelijk Museum hing en beweegt als een soort rog of platvis. Een tot bol gevormde oude VW Kever, een iconische Porsche, al weet ik het typenummer niet direct, een visueel niet bijster aantrekkelijk futuristisch karretje en een jongedame met iPad die me binnen gaat laten.

Of toch niet?

De experience is gratis toegankelijk, maar je moet wel je gegevens afstaan. “Als u even uw gegevens invult, krijgt u daarna een e-mail met het kaartje, maar die kunt u verwijderen, want u bent er al.”

Ik begin met het invullen van mijn voornaam in het daarvoor bedoelde veld, begin te twijfelen en vraag of het echt móet. De velden voor-, achternaam en e-mailadres zijn zelfs verplicht, zo duidt het rode sterretje in de rechterbovenhoek van de velden. Ik had natuurlijk naar hun AVG-implementatie moeten vragen, maar dat bedacht ik op dat moment niet.

Intussen was een grote deur opengegaan om de groene Lambo binnen te laten, of was het toch een Ferrari? Lastig voor mij als niet-kenner zonder het merkje aan de voorzijde te kunnen zien.

Intussen spoedde de baliemedewerkster zonder balie zich naar de balie, op zoek naar iemand met meer zeggenschap in het hiërarchisch systeem van de beveiliging. Toevallig komt een iets oudere mevrouw net aangelopen met een streepje meer op het revers. Dat is fijn, want bij de balie was niemand bij machte een uitspraak te doen over het voorval. De vriendelijke dame begroet mij, geheel volgens allerlei conventies, met vriendelijke blik en uitgestoken hand, die ik uiteraard beantwoord en schud.

Er is een compromis, geeft ze aan: ik schrijf mijn gegevens op een briefje dat weer verscheurd wordt als ik ga. Hoezo is dat nodig? vraag ik. Het gaat toch alleen om aantallen? Nee, de holding schrijft dat voor, er werken immers veel meer mensen in het gebouw.

Omdat ik soms heel erg statements moet maken, bedank ik en verlaat het pand zonder ooit zeker te weten of het nou inderdaad een Lambhorgini of Ferrari is die vlak na mijn weinig dramatische aftocht naar binnen gereden werd.

Eenmaal buiten gaat het stortregenen.

* Uiteraard kom ik ooit terug, maar dan met een eigen kaartje, aangemaakt met een fake e-mailadres. ‘Ook Joost van den Vondel bezocht de experience!’