Ben ik nog net zo’n evangelist als vroeger? Nee. Het moet gewoon werken. En het liefst goed. En dat doen al die linuxfotobewerkingsprogramma’s nét niet. Je wéét dat er betere lenscorrectieprofielen zijn en die zitten allemaal in Adobe’s Lightroom. En daar heb je OS X of Windows voor nodig. Ok, dan doen we dat. Tegenwoordig schijnt het heel gebruiksvriendelijk te zijn.
Toevallig overleed mijn laatste moederbord na terugkomst van een vakantie. Omdat ik vrij zuinig ben op mijn spullen, houdt de meeste computerapparatuur het ook jaren uit. Zo ook dit moederbord, een Asus EM78 van toch al weer zo’n zeven of misschien wel acht jaar oud? Door her en der wat upgrades ging dat jaren mee. De laatste upgrade moest een ssd zijn, maar dat kwam er dus niet van.
Nieuw mobo met Skylake
Fast forward naar nu. Een nieuw moederbord in de pocket met een verse Intel Skylake-processor. Eerst even oude hd met Ubuntu eraan gehangen, maar ja, dat ratelt en duurt nog steeds lang. Toch, na het opstarten bleken zowel Darktable als RawTherapee, twee lightroomachtige programma’s voor Linux, ineens als een dolle te werken: nul seconden wachten voor ingewikkelde operaties aan raw-foto’s. Hmm. Misschien toch niet door naar Lightroom, al is het maar om dat eens goed aan de tand te voelen?
Volgende dag, half uurtje in de ochtend, een momentje over. Even Ubuntu installeren op de ssd. Dat was binnen zes minuten klaar of zo. In ieder geval zo snel dat ik het niet doorhad. Ik had het moederbord wel enigszins uitgezocht op componenten waarvan ik zeker wist dat ze door de laatste kernel in Ubuntu ondersteund moesten worden, dus. Geen centje pijn. Wat een heerlijkheid.
Maar nee, ik zou Windows installeren en eens kijken hoe het nou voelt met het ‘echte’ fotobewerkingsprogramma. De hele wereld verklaart me al jaren voor gek dat ik dat constant weiger. Het is overigens niet dat ik niet wil betalen voor programmatuur, ik heb ook ooit betaald voor het programma van Corel, After Shot Pro. Dat had misschien betere lenscorrectieprofielen dan de twee opensource en gratis programma’s, het voelt niet modern en soepel. Misschien nog eens proberen met nieuwere hardware.
Product keys, downloads, iso’s, gedoe
Terug naar Windows. Ooit kocht ik Windows 7, had het ergens voor nodig en dat draaide al jaren in een virtueel machientje en heel soms was het wel handig voor dingen die niet zonder Windows konden, al komt dat bijna niet meer voor. Maar dat was 32 bit, dus dat willen we niet. Windows kopen, of in ieder geval downloaden of in ieder geval gewoon verkrijgen, heel simpel, zoals ik gewend ben met alles wat ik de afgelopen jaren gebruikte: nog steeds niet mogelijk, al bleek later dat het minder lastig was. Als je per ongeluk op de goede plek terecht komt. Niet in de ‘windowsstore’ in ieder geval of op microsoft.com/nl. ‘Upgrade naar Windows 10’. Overal verwijzingen, maar nergens een download of een plek om te betalen en een volledige versie te downloaden. Dat laatste werd na een tijdje ontdekt. Een optie: koop Windows 10 voor 278 euro. Wut? Ik wil best betalen, maar eh… Nee. Als ik iets download en er geen mooie boekjes (die je toch niet leest) bijkrijgt, mag het best wat goedkoper, zeg 80 euro? Bij 50 had ik er niet over nagedacht en gewoon gedaan. Goede software mag best iets kosten. Linux is ten slotte ook niet altijd overal gratis, maar wel vrij, als in open.
Nou, dat ging dus niet werken. Dan maar een torrent. Nee, eigenlijk heb ik daar gewoon geen trek in. Toch maar gedaan. Tijdens mijn zoektocht naar het serienummer in de virtuele Windows 7 van mijn oude Ubuntu-installatie (snapt u het nog?), typte ik iets in als “windows search serial number” om bij How To Geek tegen te komen dat het mogelijk is recovery, ja, recovery iso’s van Windows 7 t/m 10 te downloaden. Helemaal gewoon wat ik wilde. Ik heb toch die officiële key, dan mag ik upgraden, toch? In ieder geval één keer.
Usb-stick aan de praat krijgen
Iso gedownload en er stond zelfs een keurige usb-key-creator bij! Windows-computer opgezocht, windowsusbkeycreator.exe aangeklikt – of hoe het ook weer heet – en. Nee. Dan wil ie eerst de iso downloaden vanaf internet. Geen mogelijkheid om de al gedownloade iso te selecteren. Pech. Uiteindelijk blijk ik dan toch het snelst een .iso op een bootable, uefi capable usb stick te kunnen zetten via … Ubuntu en dan het tweede antwoord: de ‘any Ubuntu version’. En een usb-stick, al is dat ook een verhaal apart: ik heb veel te veel goedkope, rottige usb-sticks en eigenlijk zou ik die allemaal ritueel moeten verbranden. Traag en vaak corrupt. Os-onafhankelijk.
Ha, nu dan het moment. Stick erin en booten maar. Het start, het draait, het loopt! Product Key invoeren. Zoek in mijn telefoon. Nummertje invoeren. Geen geldige key. Hmm. Nog een keer. Geen geldige key. Verdorie. Nou ja, je kunt het in ieder geval even overslaan. En verder. Dingen. Een scherm met ‘ik wil alles met de hele wereld delen’. Alles uitvinken. Verder. Wachten. Restart. Wachten. Ha! Hebbes. Eh. Geen netwerk? De kabel zit er toch in? Eh. Hoe. Nou… Oh ja, drivers. Dat is lang geleden. Ik dacht dat dat niet meer hoefde op Windows tegenwoordig. Die staan natuurlijk op een dvd. En die zit niet meer…
Ubuntu-laptop opstarten, dvd erin, brakke usb-stick. Kopiëren maar. Nee. Dat ligt aan de stick. En het past ook eigenlijk niet (drivers, waarom moet dat 5,1GB zijn?). Weet je, het is waarschijnlijk sneller om de ssd uit de desktop te halen, via een extern aansluitkabeltje te verbinden en zo de dvd in de My Documents te kopiëren en… Oh nee, ik heb alleen de netwerkdriver nodig. Hop, die op het stikkie. En installeren. ‘Device not recognized’. Wut? Waarom niet? Ik wéét welke erin zit, speciaal gekozen omdat Ubuntu.
Dus terug naar het eerste idee. Dvd gekopieerd via usb naar ssd. Duurt ook lang. Alles in een keer. 35 minuten. Niet zo’n snel medium en ook nog honderduuzend minibestandjes.
Klaar. Ssd weer in desktop. Desktop starten. Speciale Asus-programma starten: ja installeer alles (behalve die meuk die ik niet wil). Estimated time: 17 minuten. ¿? Waarom? Ok we wachten verder. Ik was dit verhaal al begonnen toen de drivers aan het kopiëren waren.
Anyway, mijn Instagram-post van Intsalling Windows is in ieder geval ruim 2 uur geleden op moment van schrijven (23:45) en het lijkt nu allemaal klaar. Een lege, kale Windows.
Ik snap niet dat zo’n groot bedrijf er niet voor kan zorgen dat je op een normale manier snel en makkelijk een programma, in dit geval een besturingssysteem, kunt kopen, downloaden en installeren.
Nu eens zien of Lightroom écht de Holy Grail is. Eerst maar eens de 30-dagen-trial proberen.
