Recensies. Daar gaat het om. Niet om navigatie met een sextant om de juiste route te bepalen. Of astrologie, als je daarin gelooft.
De meeste recensies hebben een maximum van vijf sterren. Die lees je. Vier misschien ook en één voor het leedvermaak. De rest sla je over. Daar heb maak je geen tijd voor.
Toch is dat spijtig. Een recent voorbeeld van een recensie die ik toch las – voornamelijk door de aanstekelijke titel – stond onlangs in het Parool. De recensent Erik Voermans schrijft een lovend lovend stuk over een nieuwe CD van de Turkse pianist Fazil Say en zijn interpretatie van verschillende piano-werken van Beethoven. Alleen de recensie zélf is ‘slechts’ beoordeeld met 3 asterisken, alsof het net niet goed is.
De aap komt uiteraard aan het eind uit de mouw: de opnamekwaliteit is volgens Voermans niet goed genoeg, wat waarschijnlijk de drie sterren verklaart. Ik begrijp dat de opnamekwaliteit een belangrijke maat is. Misschien zou de CD dan maar één asterisk moeten krijgen en vijf voor de interpretatie van de pianist. Dat kan natuurlijk ook, meerdere categorieën, zoals bij veel restaurant-sites. Maar het blijft verwarrend.
Dit is dan toevallig één voorbeeld. Eentje waar ik behoed werd voor het niet lezen door de titel ‘Levendig spel leidt soms tot wondertjes’, maar als de titel minder goed gekozen was…
Het zou fijn zijn als recensie-land de sterren zou laten voor wat ze zijn, namelijk: hemellichamen.
*bolletjes, vierkantjes of wat dan ook
