Zoekt u een makkelijke klant? Dat ben ik. Alles wat een beetje staat, kunt u aan mij kwijt. Maar kleren kopen, er zijn weinig dingen waar ik in het normale westerse leven een grotere hekel aan heb. Toch behoor ik tot het makkelijkste klanttype dat er bestaat en dit moet u als kledingverkoper echt direct doorhebben. Want anders, anders ben ik weg.
Dan duurt het weer maanden eer ik opnieuw een poging waag. Mijn type doet het niet voor de lol. U makkelijk, zegt u? Ja, heel makkelijk. U moet me alleen even vast weten te houden. Lang hoeft het niet te duren, maar uw onverdeelde aandacht is nodig. Als het ineens te druk wordt in uw winkel, dan ben ik zomaar weg. Zoekt u dus naar een rustig hoekje.
Het is lastig, dat zal ik niet ontkennen. Ik kijk niet boos, maar wel enigszins geërgerd als ik zo’n zaak binnenloop. Allemaal mensen die ik niet ken en die er ook nog eens goed gekleed bijlopen. Mijn outfit bestaat steevast op zo’n moment uit nèt de verkeerde combi. Bijna voldoende om snel rechtsomkeert te maken, ware het niet dat iets achter in het hoofd al weken zeurt om een broek zónder gaten. En wellicht is een minder vaal shirt ook een goed plan.
“Dag meneer, kan ik u helpen?” Ai, meneer. Ja, ik wil best graag ge-meneerd worden, maar jij, juffrouw de verkoper, bent de zestien nog niet gepasseerd. Geen idee hoe ik daarmee om moet gaan.
“Euh, ja, dat kan, ik zoek een broek… Iets eh, nieuws?”
“Kijk, is dit niet wat!” We staan voor het rek ‘nieuw binnen’. Nieuw binnen betekent blijkbaar dat er heel veel gaten in zitten. Dat is mode. Al misschien wel twintig jaar, bij een bepaalde groep mensen inderdaad. Een beetje voor slijtage betalen gaat er bij mij nog wel in, maar nee, gaten zoek ik duidelijk níet.
“Eh, nee, nou, ja, wel nieuw, maar niet zoveel gaten…” De blik in mijn ogen spreekt boekdelen. Het meiske kruipt in haar schulp. Ze weet het niet meer, waarom komt zo’n meneer nou een zaak in met hippe kleren? Waarom wil hij nou geen gaten? Waarom? De ongemakkelijke chemie verspreidt een niet te harden lucht. Snel grijpt de net iets ordinair geklede eigenaresse in. Ze ziet direct wat voor vlees ze in de kuip heeft.
“Zo, wacht ik weet precies wat je nodig hebt, zal ik je,.. Trouwens, vind je het goed als ik je even help? Lijkt me wel he! Dit is bijvoorbeeld echt helemaal jouw kleur. En dan met dit en, Mariska, pak jij even die schoenen, wacht welke maat heb je?”
Een grote glimlach, een nog groter lichaam en een uitnodigend gebaar, veel meer is niet nodig. Bij mij verdwijnt ineens alle angst. Ze straalt eigenzinnigheid uit, maar ook vooral een gevoel alsof ze al precies zag wat ik aan zou moeten en waarin ik er fantaaastisch uit zal zien.
Dat laatste wil uiteindelijk iedereen en ik zwicht direct. Geen broeken met gaten meer, alles zo gekozen dat het een net tegen het randje zit en het ander juist weer wat veiliger. Het één in de aanbieding (“oh dat scheelt veel”) en het ander natuurlijk niet. Nog geen kwartier later reken ik 450 euro af voor een spijkerbroek, twee t-shirts, een truitje, een vest en nieuwe schoenen.
