Vandaag verscheen in het Parool een stuk van mijn hand over de stadfietser en de door hem (m/v) gebruikte stadsfiets. Ingegeven door een al misschien wel jarenlange steeds verder oplopende ergernis, kroop ik afgelopen week in de pen om daadwerkelijk het papier op te zoeken voor mijn mening in plaats van in een blog of een rant op Facebook, Twitter of een van die andere online babbelboxen.
Uiteraard vertel ik hier niet bij dat enkele (=2) van mijn buren hun fiets over het algemeen keurig buiten het rek parkeren. Ook niet dat er mensen zijn die afneembare mandjes hebben en ook niet dat er enkele merken in het recente verleden zijn begonnen met wél handige stadsfietsen.
Een van die merken was bijvoorbeeld VANMOOF, maar helaas begonnen die ook een tijdje terug met het leveren van accessoires in de vorm van.. jawel een bakje voorop. Allerhande andere populaire, technisch gezien ranke fietsen, zoals fixies en vergelijkbare vintage racefietsdingetjes, zijn ook niet erg groot natuurlijk maar niet erg gebruiksvriendelijk voor de gemiddelde fietser.
Verder speel ik nogal op de man met een bepaald type vrouw. En als je erop let zie je inderdaad meer vrouwen met oversized fietsen. Toch is er één ding wat het extra vervelend maakt: vrouwen lijken wel altijd. ALTIJD. te bellen. Telefoon in de hand en stuur in de andere. Dat maakt het misschien een graadje erger dan de meeste mannen met een bakkie voorop..
Het stuk zelf:
Hét probleem met de stadsfiets(er)
De stadsfiets is de stad ontgroeid. Hij of zij is te groot. Vooral de voorgevel is kolossaal. De fiets past niet meer in een rek en ook niet meer op het pad. De stadsfiets is een monsterlijk gedrocht.
Vooral het vrouwelijk deel van de Amsterdamse bewoners binnen de ring maakt zich er schuldig aan. Een rugtas? Een fietstas? Nee, dat hoort niet bij het muntwater-cappuccino-lurkend-yoga-end deel der stadsnatie. Je slot om de zadelpen wikkelen is ook niet meer van deze tijd: in de bak ermee! En ook nog fijn fietsend telefoneren, wat het geheel met die onmogelijke hutkoffer voorop nog instabieler maakt.
Vergeet ook niet de duo’s op de vrij smalle vrijliggende fietspaden. Gezellig beppend naast elkaar (m/v) met zo’n leuk roze of zwart ding op dezelfde hoogte naast elkaar. Toch al enkele keren haast mis zien gaan met een hoop gegiechel. Tot de winter de straten weer lekker glad maakt…
Begrijp me overigens niet verkeerd: de fiets is de meest haalbare redding voor veel grote steden, maar laten we dan in ieder geval het goede voorbeeld geven en intelligente oplossingen verzinnen.
Waar ging het mis? Bij het afschaffen van bepaalde wet- en regelgeving rond de fiets begin jaren ’90? Toen de mountainbike eerst nog illegaal zonder wit achterspatbord op de openbare weg verscheen? Neen, wetten rond maximale breedte zijn er wel, maar niet zeer specifiek. Dat is maar goed ook, er zijn namelijk genoeg mensen die wél extra ruimte nodig hebben. Iets met kinderen of bepaalde beroepen.
Het gaat dus mis bij het hardnekkig überindividualisme: “Ik heb een fiets en ik moet álles mogen met mijn fiets, ongeacht hoe en wat en of ik anderen daarmee tot last ben. Ik ben Ik.”
En ze zijn tot last: eerst waren het enkele fietsen-met-bakjes-voorop, nu zijn daar allerhande varianten bijgekomen, waarvan de meesten steunen op een zeer brede voorbagagedrager die, in tegenstelling tot de ‘ouderwetse’ voorbagagedrager, onmogelijk in een normaal fietsenrek past. Als dan een paar van die fietsen het rek bevolken, past de rest er niet meer bij.
In de bewaakte fietsenstallingen op stations zijn veel plekken verdwenen door de extra ruimte die nodig is voor de bakjes voorop. Er is minder ruimte buiten, want fietsen worden beter verwijderd en er is tegelijkertijd minder ruimte in de stalling. Lekker handig.
Ik kan er nog heel wat woorden aan vuilmaken, maar dat lijkt weinig zinvol. Daarom: beste stadsfietsontwerpers, verzin eens iets beters. Verzin een stadsfiets.
Update 25 augustus 2022: artikel zelf toegevoegd in tekst
