Het uitzicht op de rijstterrassen* vanuit de Sanafe Lodge is schitterend. Al snel na het ontbijt wordt het tijd om zelf door de Nationale Culturele Schat te struinen. De minstens 2000 jaar oude rijstterrassen in de vallei omspannen zo’n tienduizend vierkante kilometer en worden gevoed door een oud irrigatiesysteem vanuit de regenwouden boven de terrassen.
We gaan op pad met enkele van onze medereizigers, waaronder een Indiër en twee Deensen die ‘on a very tight budget’ reizen. Het doel is via een pad door de rijstvelden terug te lopen naar het hostel van bovenaf. Dat betekent eerst een aantal kilometer omhoog lopen om vervolgens bij een dorpje te komen waar ineens weer veel souvenirs te krijgen zijn en wel geteld één restaurant annex logement is. De ’toegang’ tot het pad door de rijstterrassen is om precies te zijn hier.
Voordat je daar bent, kom je langs vier uitkijkpunten. Waar je ook vraagt hoever het nog is naar het ‘pad door de rijstvelden’, je bent altijd al vlakbij. Niemand lijkt ook te weten hoeveel ‘nice views’ er nog volgen voordat je er bent, maar dat maakt niet uit.
We passeren een schooltje waar het pauze is. Kinderen spelen buiten en vinden ons drieën – de Deensen zijn al zoek – heel erg lang en daarom ook leuk speelmateriaal.
Bij de verschillende uitkijkpunten zitten uiteraard oude besjes (m/v) gekleed in lokale Ifugao-klederdracht. Foto’s: graag, voor 20 pesos.
Uiteindelijk kom je een paar honderd meter na een scherpe haarspeldbocht met vakwerkhuis in het plaatsje Nueva Vizcaya. Een slagboom bij een politiepost maakt duidelijk dat je wel even moet melden dat je het dorp binnengaat. ‘Voor je eigen veiligheid’ volgens de drie politieagenten.
Na een snelle lunch van lokale rijst op zoek naar het pad terug. Dat leek even goed te gaan, klauterend naar beneden, over een wankel bruggetje met daaronder een van de kleinere stroompjes die uiteindelijk de grotere riverier onderaan vormen. Weer naar boven. Dan komen we bij een splitsing: is het rechtdoor naar Banaue? Jaja, rechtdoor!
We vervolgen ons pad over de steeds smaller wordende damwanden die de rijstvelden aan de berg ‘vastplakken’. Uiteindelijk komen we op een punt waar verdergaan vrijwel onmogelijk wordt. We lopen terug. Ik besef me dat de afgronden waar je in kunt vallen best aardig zijn. Een nek breken lijkt niet heel lastig bij uitglijden.
Weer aangekomen bij de mannen waar we eerder vroegen of we rechtdoor moesten. Neen, vraagt nooit: moeten we zo en zo. Vraag altijd: Hoe komen we daar en daar? In het eerste geval krijg je altijd ‘Ja’ als antwoord en in het tweede geval merk je snel genoeg of men überhaupt iets snapt van wat je vraagt. We hadden dus de trap naar boven moeten volgen.
We vervolgen het pad toch niet aangezien de regen die eraan lijkt te komen wel eens fiks zou kunnen zijn. Terug boven vlakbij het restaurantje van de lunch barst de bui in alle hevigheid los.
Vanaf het balkon van het restaurantje zie ik met mijn verrekijker de Deensen het juiste pad in omgekeerde richting lopen. Later bleek dat ze door de bui bedacht hadden toch maar terug te gaan omdat het steeds gladder en gladder werd.
De terugweg lijkt een stuk langer dan heen, ondanks dat het naar beneden loopt. De vermoeidheid van slecht slapen en uren lopen zit er aan het eind van de rit goed in. Bier smaakt niet vaak zo goed.
* De rijstterrassen ín Banaue zijn geen UNESCO Werelderfoeg. Dit, in tegenstelling tot wat er vaak over gezegd wordt. Het zit zo: de gemeente Banaue in de provincie Ifugao omvat de twee plekken/plaatsjes waar de geroemde terrassen liggen, namelijk bij de plaatsjes Batad en Bangaan. In het plaatsje Banaue zélf liggen geen werelderfgoedterrassen. Ze vallen wel onder de National Cultural Treasure.
