Twaalf maart. Een straffe noordooster blaast over het land. Hemel strakblauw en temperatuur iets onder nul. De zon laat het zwarte, door rietkragen omgeven water schitteren en glinsteren. De golfjes op het water van de plas zijn kort en klein, precies zoals het meertje zelf. Een paar centimeter, hoger komen de golfjes niet.
De grijsbruine rietstengels buigen mee in de wind met een enkele halm die verderop in de plas ooit voedzame veengrond onder de voeten vond. Vooral de eenzame pluimen zijn mooi. Opgeheven door een klein kransje van aangegroeid ijs lijken ze boven het water te zweven. Het klotsende water tegen de stengels van de wuivende halmen zorgde voor opspattende waterdruppeltjes. Langzaam vormden die druppeltjes een soort horizontale ijspegels, helemaal rondom de stengel.
Zonlicht weerkaatst in de tientallen stukjes ijs, vastgevroren aan de halmen. Als diamanten schitterend, gestikt op een zilveren gewaad. Allemaal tegelijk dezelfde kant op. Het ritme van de wind. Dan weer iets harder, dan weer even bedrieglijke rust.
En dan ben je er al weer voorbij. Weer die trein door dat kleine stukje onbebouwde randstad.
