Naar Shakespeare! Of althans, de geboorteplaats van de beste man. Van Birmingham Moor Street Station 51 minuten in zuidelijke richting naar Stratford-upon-Avon. 51 minuten in een dieseltrein dwars door het mij vrijwel onbekende landschap van de Midlands. Langs kanalen en heuvels, noestige eiken en oude dennen. Ja, ik hou van treinen, ook met de oncomfortabele probleempjes die er soms bij horen.
Zelf ben ik ook vaak te laat, want nog even die ene mail… Dus in tegenstelling tot mijn plan de trein van half elf te halen, werd het met enige haast die van half twaalf. Snel het station in. Lange rij Japanners voor het loket. Hop, naar de automaat. Klikken op het scherm, iets met toch maar een duurdere retour, dan mag je ook in de spits reizen. Credit card erin. Flop-flop. Mijn kaartjes. Rap door de poortjes en…
“Sorry sir, all trains are delayed or don’t run. You’ll have to take a bus, ehr, the X20 to Stratford.”
“Where do the busses leave?”
“Oh, around. All around the station, you’ll find it.”
Dank, maar niet heus. Buiten het station gekomen, zoeken naar bussen. Ik loop naar een bord waar alle vertrekpunten aangegeven staan en zie dat het best een eind lopen is naar de halte van ‘X20’. Dat ‘busstation’-idee is blijkbaar nogal een ruim begrip. Toch waag ik een poging. Na een minuut of tien in hoog tempo rondjes rennen, heb ik er geen fiducie meer in. Mijn VVV-routekaartje van de binnenstad is van abominabele kwaliteit en werkt dus ook niet mee. Google Maps op mijn telefoon gebruiken, daar ben ik dan weer te zuinig (en stiekem te trots) voor.
Terug bij het nu Japanner-loze loket in de kleine booking hall van Moor St. Station vraag ik of ik mijn ongebruikte £8,10 voor het retourtje terug kan krijgen. Het is inmiddels kwart voor twaalf. De meneer achter het glas zegt dat de treinen van half elf en half twaalf inderdaad niet reden, maar dat die van half een waarschijnlijk wel weer rijdt. Ach, wat maakt het ook uit. Ik probeer het nog wel een keer.
Om de tijd te doden en vooral om in Stratford-upon-Avon niet meer te hoeven lunchen, ga ik aan de overzijde van het station een shopping mall met bovenin een 700 tafeltjes tellende Food Loft in. Bovengekomen zijn er wat eettenten. De Traditional Food Is Good-tent ziet er erg vet uit. Wel druk. French Toast vooral duur en rustig. Healthy Food dan? Lijkt wel wat. Menu à £4,99. Bloemkool en broccoli graag. Wat? Met een salade of knoflookbrood? Doe maar sla dan. Uit acht salades mag ik drie kiezen? Ok. Die, die en die. Ze zien er het minst overgoten met dressing uit. Zitten. Ja, plaats zat. Het is ook nog geen twaalf uur. Misschien wat vroeg.
Zitten, eten. Zo, het eten zag er op een afstandje wel leuk uit. Maar het is doorgekookt. Hoe hebben ze dan die broccoli zo groen weten te houden? Tja, die zat ook onder de gesmolten kaas. Gele kaas en groene groente, dat ziet er al een stuk frisser uit natuurlijk. Ik ben er met open ogen ingetrapt. Ik had voor Traditional Food moeten gaan, waarschijnlijk net zo vet. Nou ja, de kapotgekookte broccoli moet maar als placebo dienen vandaag voor het vitamine-idee.
Tijdens mijn maaltijd kan ik weinig anders doen dan rondkijken. Alleen maar bejaarden. Dan schuifelt er een oude man langs met een medewerkster van de Pavilion Food Loft. Zij vraagt hoe ze eruit ziet. Wat voor kleur jas en zo? Hij is zijn vrouw kwijt of misschien is ze er al heel lang niet meer, maar dat zal ik nooit weten. Samen met de medewerkster stiefelt de man nog een tijdje rond. Z’n eega vinden ze niet, maar redding is nabij. Het meiske pakt haar walkie-talkie en neemt contact op met security. Even later wordt er wat omgeroepen, iets dat miss.e… <ruis> pl..ea.s… <ruis> cont… <ruis> .. th..oft. Ja, ik verstond het in ieder geval niet. Mevrouw x waarschijnlijk ook niet. Aan de andere kant weet ik niet of mijn oordeel hier telt, want ik spreek geen Brummagems natuurlijk.
Voor ik weer richting station ga, eerst een wandeling naar het toilet van het vreetpaleis. Hier heb ik geleerd dat het gros van de oudere heren er in ieder geval naast zeikt. Om de plassen heen staan is dan het devies. Van de heren die er stonden, stond er een hangend met een arm op een rollator en de ander op de pisbak iets te doen. De anderen heren deden prostaatplasjes. Tja, bijna ieders voorland?
Weer op het station, Platform One. De trein van 12:30 heeft ook vertraging, al is het nog geen vijf minuten. Dan zie ik een informatiebord: Due to cable theft…, lees ik. Ook hier wordt het treinverkeer door vermaledijde diefjes op zoek naar een draadje koper in de war geschopt. Hmm. Niet alleen bij de NS dus. Nog een rondje door het station dan maar. Bij de kiosk koop ik wat pepermuntjes. De verkoopster ziet mijn twijfel tussen Siciliaanse Citroen met Engelse Mint of Vanille en Mint. “Lemon” mompelt ze met een knipoog.
Koffie is de volgende stap. Dubbele espresso graag. Terwijl ik naar Platform One loop, is mijn koffie op, maar geen prullenbak te zien. Terug naar de kiosk dan maar. Nee, prullenbakken hebben we niet op stations in Engeland, maar geef die beker maar.
Daar is dan eindelijk het moment de trein in te stappen. Het duurde even, maar dan heb je aan het eind van de rit ook een heel verhaal op kunnen schrijven.
