Zitten op een Amsterdammertje. Zou het ooit? Ik moet denken aan Joop Klepzeiker, een stripantiheld uit het begin van de jaren ’90. Ik zie de enorme schoolagenda’s onder dezelfde naam weer voor me waarin vrouwen in nietsverhullende kleding en netkousen het puberbrein op hol moesten brengen. De strip speelde zich af op en rond de Wallen en de metafoor die de alom aanwezige Amsterdammertjes uitbeeldden, was niet te missen.
De tijd gaat verder. Plannen om ze af te schaffen! Dat mocht toch niet gebeuren. Ze staan er nog steeds. Wie heeft er niet ooit eens ruzie mee gehad. De trappers van de fiets, de bumper van de auto of gewoon per ongeluk over het hoofd gezien. Toch schreeuwde iedereen moord en brand bij het idee van weghalen.
Ze staan er dus nog steeds. Sommige kroegbazen zullen ze af en toe in proberen te zetten als extra barkruk door er iets op te zetten. Maar dat mag niet van de welstandscommissie, of de politie, of iemand anders. Nee, het is afrastering: hierbuiten mag u niet lopen, hierbinnen mag u niet fietsen. Anders wordt u beboet. Niet dat het ooit gebeurt, maar toch. Regels zijn regels.
Gelukkig zijn er andere Europeanen, Italianen in dit geval, die altijd fietsen tegen die vermaledijde paaltjes zien staan. En de zadels van de fietsen die er net bovenuit torenen. Ze maakten een mooie combinatie van het Amsterdammertje en de fiets en noemden het een ‘zitpaaltje‘. Ziehier de eerste test in de publieke ruimte op de brug over de Keizersgracht tussen de Leliegracht:
Likes