De grote vraag is: wie komt met de volgende touchscreen-vernieuwing? In eerdere artikelen ga ik in op touchscreens en de historie die teruggaat tot ver in de jaren ’70 van de twintigste eeuw. Dat het tot 2006 moest duren voordat deze schermen niet meer alleen voor, nou ja, nerds waren, behoeft geen uitleg.
De next big thing in schermbediening zal wat dat betreft nog wel even op zich laten wachten voordat het bij het grote publiek doordringt. Maar waar wordt nu mee geëxperimenteerd? Wat gebeurt er nu in de laboratoria? Men is in ieder geval op zoek naar gevoel op je scherm. Een scherm waarbij je tastzin geprikkeld wordt zodat je weet waar je zit en wat je doet. Als je een schijf draait, draai je ook voor je gevoel een schijf rond. Als je ergens een on-screen schakelaar omhaalt, voel je verschil en als je een scroll bar naar beneden trekt, krijg je hier terugkoppeling van. En alle mogelijkheden die nog niet bedacht zijn natuurlijk.
De University of British Columbia presenteerde onlangs een prototype van een systeem waarbij gebruik gemaakt wordt van hoog-frequente trillingen om zo een dunne laag lucht tussen het glas en de vingers te creeëren. De vinger glijdt makkelijk over de laag lucht en als de vibraties even stoppen, raakt de vinger het glas weer meer aan. Dit laatste voelt dan als ‘plakkerig’ of ‘stroef’. Door de trillingsfrequenties te varieëren, voelen verschillende stukken van het scherm anders aan.
Er zijn wel meer schermen op de markt die trillen bij het aanraken van een knop, maar deze trillen maar op een manier. Dit apparaat wordt een ’tactile pattern display’ (T-PaD) genoemd en is bedoeld om meer te doen dan alleen maar een trilling of een klik aangeven. Het doel is fysieke interactie te simuleren alsof je in de echte wereld bent.
De T-PaD gebruikt piëzo-elektrische schijven die op de glasplaat vastzitten. Als er een stroompje door de schijven gestuurd wordt, vibreren ze met 26 kilohertz en worden de trillingen door het glas gestuurd. Lasers volgen de beweging van de vinger om te weten waar op het scherm de vinger zich bevindt.
Uiteraard is het prototype nog verre van bruikbaar voor de eindgebruiker: het apparaat is log en gebruikt nog veel energie. Er gebeurt alleen maar iets als de vinger beweegt en op het scherm tikken doet ook niks speciaals. Uiteindelijk is het goed mogelijk dat dergelijke systemen in alledaagse artikelen worden geïntegreerd, maar het zal nog wel even duren.
Bron: paper Department of Computer Sciences, University of British Columbia
Technologyreview.com
