Het is misschien wat kort door de bocht om het orgaan waarmee een pijlinktvis zijn richting bepaalt een accelerometer te noemen, maar het komt dicht in de buurt. Het orgaantje heet een statocyst en ziet eruit als een zakje met vloeistof waar allemaal haarcelletjes aan de binnenkant zitten, net zoals in het slakkenhuisvan onze oren (ons evenwichtsorgaan het labyrint en zit aan het slakkenhuis vast). Ook zit er een een heel klein brokje calcium in, waardoor het dier weet in welke positie het dier staat of welke kant het opgaat.
Omdat het orgaantje veel weg heeft van het oor is de grote vraag is: kunnen inktvissen horen? Uit verschillende tests in een bak water met een speaker erin blijkt dat er reacties van de zenuwen zijn bij geluiden tot ongeveer 500 Hz.
Leuk zul je denken, wat heb ik eraan om te weten of zo’n beestje kan horen? Het gaat een stapje verder. Er wordt gesuggereerd dat de primaire reden achter horen bedoeld is om te kunnen bepalen waar iets vandaan komt. Dat klinkt allemaal heel logisch, maar hoe heeft zich dat ontwikkeld? Omdat het orgaan van de inktvis primitiever is dan het gehoororgaan bij veel dieren, kan het licht werpen op wat belangrijk is bij (menselijk) horen en menselijke haarcellen (of van andere dieren). Al is dat laatste vooralsnog speculatief.
In eerste instantie kijkt men er naar of het mogelijk is voor de inktvis om de richting van geluiden te bepalen en of ze op die manier kunnen vluchten om niet als maaltijd te eindigen.
In ieder geval weer een interessant uitgangspunt voor verder onderzoek. Voor een uitgebreide uitleg van het totale onderzoek verwijs ik naar de bron.
Bron: Science Daily
